Met een diploma van de Design Academy op zak, ging Marianne op zoek naar een baan waar ze haar creativiteit als designer in kwijt kon. Dat was een flinke zoektocht, zonder geld en een vaste woonplek en in een vreemde stad.
Een moeizame start
Marianne is in 2001 vanuit Zwitserland naar Nederland gekomen om te studeren aan de Design Academy in Eindhoven. Toen ze klaar was met haar opleiding is ze in 2009, via wat omzwervingen, in Den Haag terechtgekomen. “Ik ben in die periode wel twintig keer verhuisd, van tijdelijke woningen naar antikraak. Het was heel fijn om eindelijk een vaste plek voor mezelf te hebben.”
Toen Marianne in Den Haag terechtkwam, had ze geen werk. “Met mijn opleiding is Den Haag eigenlijk niet de goede stad. Wil je echt iets met design doen, dan moet je naar Rotterdam, Amsterdam of Parijs. Het was dus lastig om in Den Haag mijn beroep uit te oefenen. Om te kunnen creëren, moet je geen andere zorgen hebben. Die had ik wel, want ik had geen inkomen.”
Elkaar steunen
Marianne heeft veel trajecten doorlopen in haar zoektocht naar een baan. Solliciteren werd bijna een dagtaak voor haar. Ze wilde graag iets kunstzinnigs doen, maar dat was behoorlijk lastig. Via de gemeente Den Haag kon ze bij i-did aan de slag. Niet als ontwerper, maar als HR medewerker. “HR was niet helemaal mijn ding, maar ik ben nieuwsgierig en stond open voor een nieuwe ervaring. Ik kwam erachter dat ik vooral de sociale kant van HR heel leuk vond. Ik had vanuit mijn functie veel contact met de vrouwen in het atelier. Zij komen uit verschillende landen en hebben allemaal hun eigen verhalen. Ze hebben vaak veel meegemaakt, ook minder leuke dingen. Sommige vrouwen twijfelden over hun talent, maar door met elkaar in gesprek te gaan, kun je elkaar steunen, zorgen delen en elkaar helpen bij het ontdekken en ontwikkelen van je talenten.”
Recyclen
Haar vingers jeukten om ook met het ontwerpen van producten aan de slag te gaan. “Tijdens mijn opleiding in Eindhoven heb ik veel gewerkt met gebruikte materialen en ik ben van huis uit gewend om alles te recyclen. Dus wat i-did doet, nieuwe producten maken van oude uniformen, ligt helemaal in mijn straatje. Ik had veel ideeën voor nieuwe interieurproducten, maar dat was lastig. Ik was aangenomen op HR en als je voor i-did ontwerpt, doe je dat onder naam van i-did en sta je als ontwerper je rechten af. Dat paste niet bij mij.”
Meer dan een BSN-nummer
Marianne kijkt met veel plezier terug op haar tijd bij i-did. “Je wordt er echt gezien als mens, niet als een BSN-nummer waar werk voor gevonden moet worden. De mensen bij i-did, op kantoor en in het atelier, zijn heel vriendelijk en toegankelijk. Iedereen wil je helpen en dat vind ik heel bijzonder. Het is de eerste keer dat ik dat meemaak. Ik vond het heel spannend en was zelfs een beetje bang voor mijn eerste werkdag. Ze hebben me bij i-did heel goed opgevangen en dat heeft mij geholpen angsten te overwinnen. Ik heb er ook geleerd om hulp te vragen. Ik ben vanuit mijn opvoeding en achtergrond gewend om voor iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. Nu weet ik dat als er een probleem is, ik gewoon aan de bel moet trekken. Ik hoef het niet allemaal alleen op te lossen.”
Na vijf maanden is Marianne weggegaan bij i-did omdat HR toch niet helemaal bij haar paste. “Ik ben heel blij met de ervaring, maar het is toch veel administratie en ik wil meer doen met mijn handen en creatief bezig zijn. Ik zou via i-did een opleiding grafisch ontwerpen doen, omdat ik merk dat het ontwerpen nu ook steeds meer digitaal gaat. Dat is helaas niet doorgegaan, maar dat staat zeker nog op mijn wensenlijstje.
Zelfredzaamheid
Marianne werkt nu voor Stichting Jeugdwerk in Den Haag als assistent-projectleider bij een project voor vrouwen met een migrantenachtergrond. “Ik ondersteun de coördinator bij het organiseren van bijeenkomsten, geef creatieve workshops en ben vraagbaak voor de deelnemers. Ik vind het erg leuk om migrantenvrouwen te ondersteunen in hun zelfredzaamheid, daar heb ik zelf ook ervaring mee. Ik mag hier een jaar blijven, dan ga ik weer verder, net zo lang tot ik mijn plek in het leven heb gevonden.”
Marianne op haar nieuwe werkplek bij Stichting Jeugdwerk
i-did begeleidt mensen naar werk
Er zitten in Nederland meer dan 300.000 mensen in de langdurige bijstand: van alleenstaande moeders en 55-plussers tot statushouders. Naast hun werkeloosheid kampen veel bijstandsgerechtigden met problemen als schulden, scheiding, huiselijk geweld of ziekte. Ze willen wel werken, maar hebben een duwtje in de rug nodig.
i-did helpt hen met een werkplek waar ze - met goede begeleiding en coaching - kunnen groeien, hun werknemersvaardigheden kunnen ontwikkelen en talenten ontdekken. Waarna ze door een jobcoach worden ondersteunt bij de uitstroom en doorstroom naar de reguliere arbeidsmarkt. Zo komen ze terecht op een werkplek die bij hen past. Waar ze zich gezien voelen en een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij.
Auteur: Lise Schregardus Fotografie: Vera Claessen
